Eerder schreef ik al over een les die ik leerde tijdens het mountainbiken; hoofd en lijf beïnvloeden elkaar. En ook gisteren popte er tijdens de rit een mooi inzicht op.
Je stuurt automatisch in de richting waar je naar kijkt. Zie je een obstakel en focus je daarop? De kans is groot dat je daar dan fysiek op afkoerst. Bam!
Of je ziet er als een berg tegenop; de obstakels lijken overkomelijk groot. Maar kijk je in de verte, naar het punt waar je naartoe wil, dan fiets je er zonder blikken of blozen overheen. Blijken die obstakels ineens veel kleiner dan toen je er met je neus bovenop stond.
Wat ik hier uit meeneem? Focus op waar je heen wilt. Je neemt daarmee afstand van de obstakels. En ziet ze in het perspectief van waar je naartoe wilt slechts als een opstapje. Zo koers je met meer gemak richting jouw bestemming.
