Eerder schreef ik al over een les die ik leerde tijdens het mountainbiken; hoofd en lijf beïnvloeden elkaar. En ook gisteren popte er tijdens de rit een mooi inzicht op. Je stuurt automatisch in de richting waar je naar kijkt. Zie je een obstakel en focus je daarop? De kans is groot dat je daar dan fysiek op afkoerst. Bam! Of je ziet er als een berg tegenop; de obstakels lijken overkomelijk groot. Maar kijk je in de verte, naar het punt waar je naartoe wil, dan fiets je er zo

Zigzaggend door het bos komen we tot stilstand bij een afdaling vol boomstronken. We kijken naar de lijnen en kiezen een route. Ik sta met mijn neus op de drop en denk; ‘Oei, dat is ongemakkelijk!’ Ik maak me klaar, neem een aanloopje en.. volop in de rem. Jeetje zeg! Waarom zit ik ineens zo stijf op de fiets? Oh mountainbiken; de sport die mij confronteert met mijn fysieke en mentale grenzen. Of positief herkadert; die me uitdaagt in groei ;). Eerder besprak ik met medecursi