Deze zomer zou ik de Tour for Life fietsen. Een pittige kuitenbijter van Italië naar Nederland om donaties te werven voor een goed doel. Eerlijk.. fietsen is niet de sport waar ik mega enthousiast van word. Eindeloos op die trappers vind ik een saaie bedoening. Trainen voor de tour zou nog weleens een ding kunnen worden..
Ik kocht een Tacx. Zo’n ding waarmee je thuis kunt trainen. En mijn vriend ontwierp een trainingsschema. Het duurde niet lang voordat we in een verhitte discussie belandden. Waarom ik niet de inspanning leverde om de gestelde doelen te behalen? Ik voelde me gefrustreerd, teleurgesteld en lichtelijk in paniek.. want wat als ik mezelf niet kon bewegen om te trainen voor deze ambitieuze uitdaging?
Al snel realiseerde ik me dat ik gewoonweg niet gemotiveerd raak door uren de benen op en neer te bewegen. Alleen, op m’n Tacx, voor de t.v. en met focus op cijfers. Uren getraind, afstand, hartslag, snelheid of het getal op mijn weegschaal. Dat doet me echt helemaal niets.
Ik besloot een kick-off met mijn fietsmaatjes te organiseren. We deelden waarom ieder van ons meedeed. Het raakte me om de verschillende ‘why’s’ te horen. We stelden een halfjaarplan op met lange afstandstochten die we samen zouden fietsen. Ik wist dat, los van de kilometers, we een hoop zouden beleven. De volgende dag stapte ik op m’n fiets en vertrok ik voor de eerste serieuze tocht van het seizoen.
Motivatie werkt voor iedereen anders.. waar mijn vriend zichzelf kan pushen om bepaalde cijfers te behalen, wil ik weten (en vooral voelen!) waar ik het voor doe. En ik ga goed op ontdekkingen, liefst met anderen. Dus zodra mijn vrienden en ik een aantal micro-avonturen hadden gepland was het vonkje voor mijn enthousiasme daar.
Bottom-line.. het is onwijs waardevol om inzicht te hebben in je motivatie. Want wanneer je weet hoe deze voor jou werkt, kun je er nog meer van doen.
Wat motiveert jou?
